Urbane aanstelleritus

Nederland heeft er een nieuw stukje idioterie bij, en het heet sport. En dan niet de klassieke sport 1.0 die je binnenshuis deed, maar opdringerige schreeuwsport in de open ruimte. Sport is mooi zolang het gedaan wordt door mooie mensen. Maar als de schrijver van dit stukje zich in gifgroene Spandex hijst en de publieke ruimte betreedt, komt dat vast niet bij Studio Sport op TV. Hooguit bij Tosh.O.

Jaren terug verbaasde ik mij over de hardlopers op de Southbank van de Thames in Londen. Waarom gaan health freaks een half uur in de ondergrondse zitten om vervolgens op te willen schieten in een gebied waar toeristen in een toeristisch tempo toeristische dingen doen? En dan maar boos kijken. Hoe wereldvreemd ben je dan?

En nu zijn ze ook hier. Want waar we eerst meewarig om lachen, gaan we later vrijwel altijd na-apen. Ze bewegen zich in groepjes door de stad, onder leiding van een gekke Anne-Willemijn die het superrrrrleuk vindt om tegen mensen te schreeuwen. Ze rennen tijdens openingstijd door winkelcentrum De Amsterdamse Poort. Ze draven de trappen van de Ziggo Dome op en af, en ze doen situps naast een vol terras. Urbane aanstelleritus. Waar het druk is duiken ze op.

Mijn ouders waren liberaal ingesteld. Maar toch werd mij geleerd dat je bij sommige handelingen even de deur op slot doet. Dat geldt met name voor die activiteiten waarbij lichaamssappen het lichaam verlaten. Bloeden, janken, klaarkomen… ik weet dat het gebeurt, maar ik wil het niet (altijd) zien. En dat geldt ook voor zweten, vetklepjes! Achter gesloten deuren graag, en niet naast mijn biertje.

Vechten met de beer

Russen doen het dagelijks: vechten met de beer. Niet alleen in de privé-sfeer, maar ook op het werk. Of in de kroeg. Of in de kroeg, maar wellicht had ik dat al gezegd? Niet vreemd dus dat je dat ook terugziet bij de Olympische Spelen. Voor een beetje Rus zijn overal beren. En beren moeten bevochten worden. Russen zijn op de wereld om met beren te worstelen. En om dronken te worden. Maar vooral om met beren te worstelen. Desnoods dronken.

Boven de boomgrens

Mijn kijk op het leven is totaal veranderd. Wie nu een sprong in de lucht maakt moet ik teleurstellen. Hoe vaak sommigen ook hebben getracht hun inzichten aan mij op te dringen, helaas heb ik deze nieuwe zienswijze geheel zelfstandig geïmplementeerd. Jammer voor jou. Januari 2014 vormde de voedingsbodem.

Ik loop maar door

Ik stap met mijn vouwfiets uit de metro op station Nieuwmarkt. “Ik ga het laatste stukje lekker ontspannen op de pedalen”, dacht ik. Boven gekomen check ik uit en duw mijn fiets door het zich openende poortje. Dan blijft het hekwerk plotseling steken, en mijn voorwiel raakt het poortje. Ik probeer de deurtjes manueel verder te openen, maar zonder enige vorm van succes. Als ik mijn OV-kaart opnieuw aanbiedt zegt het beeldscherm dat ik al buiten ben. Wat niet zo is.

Nee zeggen

Nee zeggen is maar één letter meer moeite dan ja zeggen. En toch kiezen we er liever voor om ja te zeggen. Uit gemak. Uit behulpzaamheid. Of uit angst. Nee zeggen is namelijk iets anders dan nee krijgen. Nee krijgen is voor veel mensen maar moeilijk te verteren. Mensen calculeren geen nee in. Ook al krijg je 50 procent meer waar voor je geld. Nee zeggen vergt lef.

Noorderslag voor dummies

Noorderslag. Twee keer was ik er. Bandjes kijken, heet dat officieel. Maar je kunt in de Oosterpoort alles doen, behalve… bandjes kijken. Vooraf is al bepaald welke bandjes je móet zien. Door de critici. Dat zijn mensen die vinden dat jij minder van muziek weet dan zij. Mensen die dingen weten over de achtergrond van de zanger. Of zelfs de naam kennen van de inmiddels alweer 13 jaar terug overleden hond van de dubieuze alleenstaande overbuurman, die vroeger altijd op een welgemeende aai kon rekenen van de originele drummer (inmiddels aan een overdosis bezweken) van dat ene bandje van ver buiten de grote steden. Mensen die muzikanten kennen uit Koerdistan. Of wat er leeft in Finland. Dat vinden critici van belang.

Een zalvend knikje

Gecondoleerd. Ik vond het altijd een woord voor mensen die niets beters kunnen verzinnen. Zo afstandelijk, karakterloos en bijna onmenselijk om te zeggen. Talentloos ook en weinig creatief. Gecondoleerd. In de ergste variant met zo’n zalvend knikje erbij, zoals alleen tantes uit begin 20e eeuw dat nog kunnen. Gecondoleerd. Ik kon er nooit iets mee, ik wilde er niet aan en ik voelde mij er zwaar ongemakkelijk bij. Ik wilde iets anders zeggen. Maar wat was het alternatief?

1000 ervaringen rijker

Terug in de metro. Na twee weken roostervrij en 1000 ervaringen rijker. Verderop zit een man met een opvallend lelijke pilotenjas van PME Legend. Dat staat tenminste groot op zijn rug gestikseld. Het kost wat, zo’n opvallende lederen merkjas, maar het verandert niets aan de gereformeerde kop die er bovenuit steekt. En het ziekenfondsbrilletje. Misschien dat meneer een geroyeerde legende is bij de scouting, maar hier in de ondergrondse niet. Hier gelden andere wetten. Al gauw laat hij ons in de steek. Zijn fladderende Adidas trainingsbroek doet vermoeden dat meneer vandaag nog voor zijn leven moet rennen. Dit is Zuidoost, refo biatch!

Zonder strijkstokken

Daar loopt ‘ie weer, aan de overkant van de straat. In de steenkoude wind, door en door nat geregend. Een jongen van een jaar of 14. Met een weinig trendy geruite boodschappentrolly vol krantjes. Deze week zag ik veel klachten op Facebook voorbij komen. Klachten over bezorgers van ongevraagde kutblaadjes. En reclamepakketten. Waarom zou je die een extraatje voor de Kerst geven, vroeg men zich af? We vragen toch niet om die troep?

Trek nooit grijs aan als je trash bent

“Jezus Bianca, loop nou eens door”, roept hij.
Bianca schuifelt de metro binnen als een oester zonder schelp.
Traag en kwetsbaar.
Ze laat nog nét geen slijmspoor achter.
De smoezelige bontkraag van Bianca’s capuchon hangt tot ver over haar ogen, ergens onder haar vermeende neus.
Een concurrerende walrus zou ervan op de vlucht slaan.
Of anders wel van de walm van alcohol die ze mee zeult.